Kamica nerkowa (zwana też moczową), którą potocznie określamy mianem kamieni nerkowych, to jedna z najczęstszych chorób nerek. Może mieć bardzo różny przebieg, od niemal niezauważalnego, po stan ciężki, wywołujący silne bóle i wymagający interwencji chirurga.
Jak powstają kamienie nerkowe?
Choć nazywamy je nerkowymi, kamienie mogą powstać w całym układzie moczowymi, czyli w nerkach, moczowodzie lub pęcherzu moczowym. Są to złogi substancji, których w naszym organizmie zebrało się tak dużo, że nie radzi już sobie z ich usuwaniem.
Nie każda substancja prowadzi do powstania kamieni nerkowych. Dotyczy to tylko tych, które ulegają krystalizacji, czyli łączą się w większe grudki, kiedy ich stężenie jest większe, niż możliwości ich rozpuszczenia przez nasz organizm.
Najczęściej (w ok. 80% przypadków) złogi powstają ze szczawianów i wapna. To dlatego lekarze ostrzegają przed nadmiernym korzystaniem z soli kuchennej oraz dietą, w której jest dużo białka (np. produktów mlecznych).
Jak się wykrywa kamienie nerkowe?
Kamienie nerkowe mogą istnieć bezobjawowo nawet przez dłuższy czas. Dopiero gdy osiągną większe rozmiary, zaczynamy odczuwać ból w okolicy nerek. Dlatego tak ważna jest profilaktyka.
Jej pierwszym narzędziem jest badanie moczu. Jego skład i odczyn pozwolą lekarzowi ocenić, czy w naszym układzie moczowym nie zalega nadmiar substancji, które mogą tworzyć kamienie nerkowe. Pomocne też będzie badanie krwi.
Jeśli lekarz podejrzewa, że mamy do czynienia ze złogami prowadzącymi do kamicy moczowej, zleci nam USG albo urografię, czyli badania, w których można zobaczyć, jak wygląda nasz układ moczowy. Często zleca się oba badania razem, bo nie wszystkie kryształy będzie widać tylko na urografii, która jest rodzajem badania rentgenowskiego.
Czy kamienie nerkowe można leczyć?
Najlepiej im zapobiegać. W tym celu należy dbać o to, żeby nasz organizm miał wystarczająco dużo wody. Norma dla osoby dorosłej to 2-2,5 litra wody dziennie. Można też korzystać z suplementów diety, które pomagają zapobiegać tworzeniu się złogów w układzie moczowym.
Leczenie może mieć formę farmakologiczną (leki rozkurczowe, a w razie potrzeby – antybiotyk), a w trudniejszych przypadkach niezbędny może być zabieg litotrypsji lub interwencja chirurga.